روی پل دخترکی بی پاست

چقد خوب ها می گویم پیاز که توی سفره باشد لا اقلش این است وقتی صدای گریه ات بلند بشود و کسی سرخی سفیدیِ دو دانه چشمت را ببیند بهانه ات پیاز است که اشک اشک از چشمانت جاری شده .. .  و دلت نمی خواهد کسی از اوج آن گریه های پر از آلوده به غم خبر دار شود.

پیاز که باشد بهانه گریه ات جور است