یک حقیقت تلخ برای یک دختر

خودمانیم ها ولی ما دخترها خیلی حسود هستیم، کافیس یکی بگوید فلانی از تو قشنگ تر است، آن وقت همان جا همه ی قوایمان را از دست می دهیم اما نکته اش اینجاست که اگر خودمان را در زیبایی خلاصه نکنیم می شود تا حدودی از شدت حسادت کاست، گاهی بگذاریم بدون آرایش های مصنوعی هم ما را ببینن تا فقط بحث زیبایی مان مطرح نباشد... شخصیت مان، تفکراتمان پایش وسط بیاید آن وقت حس ناب زیبایی داشتن رنگش را می بازد و کمتر حسودی می کنیم.. باور کنید، امتحانش که ضرر ندارد!

انتخاب

حرف میزدیم ازین که چقدر خونواده هامون بهمون حق انتخاب کردن میدن، هر وقت میرفت شمال اجازه داشت هر جوری که میخاد لباس بپوشه و آرایش کنه.. می گفت بابام خیلی پایه س همیشه میگه هر جوری دوست داری، باش...همیشه ازین که باباش این حرف رو میزد حیرت می کردم، خیلی برام غیر قابل هضم بود، دشوار میشه از لا به لای پنجره به حیاط زندگی نگاه کرد شاید من اشتباه دیدم ... بعضی وقت ها که میوفتی توی یه چاه عظیم الطولی جمله ی هر جوری دوست داری، باش فقط معنی آزادی انتخاب رو نمیده.. شاید پدر معنی آزادی انتخاب دخترش رو یه جور دیگه می فهمه.. حس می کنم عقاید آدم ها چقدر فرق دارن با هم دیگه، مخصوصا توی وجب به وجب جزئیات..

مهد کودک

سال آخر کاراموزی داشت، یه مدرسه دخترونه « مهد کودک بزرگان نیز» که نسبتا جمعیت نود درصدی مدرسه از بخت بد روزگار به حضور دانشجوی کارورز میرسن.. با این عناوین که بین آرش و محسن و رضا گیر افتادم عاشق همشون هستم اما یک کدومشون باید انتخاب بشن این بحث ها که خیلی وقت درش بسته شده و بذارید بیشتر ازین در خونش و نزنیم هدف نوشته ی من نیستن، می گفت  آخرین روزی که اونجا بودم یه دانش آموزی رو میبرن بیمارستان به خاطر این که رگ دستش رو زده بود وقتی بالا سرش حاضر میشم و دلیل رو می پرسن  در جواب آهنگ «تیغ و بذار رو رگهات»و بلند می خونه آهنگی که همیشه همدم تنهایی هاش بوده ... و هرشب با گوشی بهش گوش میداده...

تحت تاثیر جو

آدم خیلی باید روی باورهای خودش محکم بایسته، اینکه فقط خودت باشی و خدا.. و همه ی عالم یک طرف تو هم یک طرف، بعضی وقت ها دلت میگه بی خیال خدا و قولی که بهش دادی بشی .. نذری که باید پاش واستی، اما دیگران رو به عهد خودت ترجیح میدی و این یعنی دوگانگی خودت و خودت.. و تنها تو می مونی و یه عهد شکسته با یه عالم آدم که میگی .... ای کاش تحت تاثیرشون قرار نمی گرفتم.

وقتی که آمدی

راستی!

 هر وقت پنجره را گشودی، هر وقت بی صدا به حُسنِ یوسف ها نگاه کردی وقتی که همه ی چراغ ها خاموش شدن اما چشم هایت هنوز برق می زدن،وقتی صدا به صدا نمی رسید و تو آشکارا سیم های تلفن را می جویدی تا همه ی سلام های تلفنی را قطع کنی.. همان وقت که عکس دسته جمعی را کنار گلدان تازه خریده شده می گذاشتی .. و عطر مخلوطتت را پخش هوا و زمین می کردی ..همان وقتی که سرک می کشیدی به کوچه ی بن بست که تهش درخت پر سن و سالی نشسته بود.. قالی آبرومندی روی دیوار ها پهن شده بود.. همان موقع که دیگر نه تو بودی و نه جیب پر از شکلات های رنگی و آجیل های تازه ... آن موقع که نه من بودم و نه دفتری که از نقاشی های رایحه ات پر شود... هر وقت آن موقع از راه رسید و زنگ در خانه ات را زد  دیگر من نیستم که این واژه ها برایت بچرخند 

و صدای خنده ات  توی حوض فوران شود.

راستی  وقتی به دیدنم آمدی با بوی مهر بیا آخر  عطر مهرت را به هر عطر فروشی نشان دادم

 گفت: دیگر خریدار ندارد قدیمی شده است

اول مهر دارد میآید

داشتم فکر می کردم که از خانواده ام جدا می شوم بعدش معلوم نیست کجای این خطه قرار است درس بخوانم، اگر کسی بخواهد شب ها کتاب بخواند نورِ کوچکش را می توانم تحمل کنم؟ راه رفتنم در سکوت شب که با خودکار روی کاغذها شعر می نویسم را می توانند تحمل کنند؟ حتی آن حرف زدن هایم با ستاره ی منوّرم را؟ از خودم می پرسم کسی پیدا می شود که دفتر پر از رازش را به من بدهد که بخوانم؟ که ازش بپرسم کجا این صفحه اش را نوشتی یا .. دلم خیلی نگران آن دوست هایی ست که هیچ وقت در مدرسه نداشتم هیچ وقت نبودن که ازشان بپرسم کتاب های غیر عشقولانه هم شده است بخوانی؟ می شود نام نویسنده اش را بدانم؟ من هیچ وقت آن دوست را نیافتم تا برایش از آیه های سبز عین صاد بگویم تا برایم از شجریان بگوید تا برایش از از فلسفه بگویم.. هیچ وقت ...

شاید مهر که از خانواده ام جدا شوم در اولین نگاه عاشق چشم و ابروی طرف بشوم

 و آخر سال بفهمم که ما از اول هم لنگه ی یکدیگر نبودیم..  نبودیم..  نبودیم..

+دوستی هایی که خط خورد

پسرک با حیا (2)

توپش را پسر همسایه با دندان پاره کرده بود، اهل دعوا و ستیز نبود اما پلنگ کوچکی بود که حوصله ی بی انصافی را نداشت؛ شاید حتی دندان هایش تیز تر از دندان های پسر همسایه باشد تا چشم هایش را از بن بیرون بیاورد و با چشمهایش تیله بیندازد اما او اهل بی انصافی نبود،خوب یادم هست از پنجره تماشایش می کردم؛ تیم حریفش که دشمنش به نظر می رسید پنج نفر بودن .. سه نفر که بهش رسیدن با سنگ به سرش میزدن دستشان را به شکمش مشت می کردن لباسش پاره شد من تا سنگ ها را دیدم بی درنگ فریاد زدم:
پس انصافتان کجا رفته؟
دو نفرشان به دور و بر نگاه کردن اما صاحب صدا را نیافتن و دوباره شروع کردن به زدن او.
پله ها را یکی در میان پایین آمدم راه طولی نکشید اما وقتی رسیدم همه شان فرار کردن .. پسرک سنی نداشت از درد توان آه کشیدن هم نداشت، خواستم بلندش کنم که رنگش سرخ و سفید شد و به من گفت: من نمی خواهم به من دست بزنید
همانی بود که یک بار از شدت حیائش می خواست برود توی سیمان های دیوار..

خندیدم اما شیرینِ شیرین

بوی جوی پولیان آید همی

اون موقع همه بهم گفتن که رهبر این سایت رو تایید کرده،اگه بری شرکتش عکس رهبر رو میبینی که خیلی بزرگ سر در اونجا زدن، با خودم گفتم چه ربطی داره؟ مگه رهبر گفتن عکس من رو بزنید..اصلا رهبر خودشون خبر ندارن، من هم چون هر حرفی رو به این راحتی قبول نمی کنم رفتم دنبال سوالم و فهمیدم که اصلا ایشون تایید نکردن ..

+ خب دیگه معلومِ باید یه کاری کنن که آدم های ساده جذبشون بشن

یه بازاریابی

یه بیزینس

یه چیزی مثلِ زیر مجموعه های چن هزارنفری ..

پـرواز پـروانـه شدی

تو نه ! دختر شجاعی نبودی من هم نبودم اما مدعی ترس نبودم تو اما ترس را با همه ی وجودت می پذیرفتی. به ساقه های زرشکیِ جوانه نگاه می کردم،تو اما شاید پروانه ها را تا دمِ چشمه دید میزدی شاید می ترسیدی باد به آب بزند و آب پروانه ها را غرق خود کند.. پرسیدم: باز هم کتاب می خوانی همه اش کتاب کتاب ... می آیی برویم بالای درخت؟ قول میدهم خوشه بزرگترش را به تو بدهم. اما گفتی : پروانه ها خبری دارن..! من خندیدم البته تو هم. اما تو با غمِ آن. من با نهایت مسخره ش..گفتی صدای آب چقدر تند دارد می آید تراکتور نمی زند گفتم: لابد خراب شده است... به آب خیره شدی که: پروانه ها... پروانه ها...پیدایشان نیست چرا روی آب نمی زنن! کتابت را توی کیفت جا دادی. هراس شدی بلند تر صدایشان زدی من هنوز به درخت تکیه بودم به این فکر می کردم چقدر تو ترسویی دختر! چقدر نگران قبیله ی پروانه های دورگردی هستی که زشتیشان نوک زبان هاس..داشتی دور می شدی حتی دورتر از نقطه ی نگاهم..تو رفتی دور شدی ..دور شدی.. نقطه شدی ذره شدی مه شدی محو شدی ... ... ... اما وقتی برگشتی با پر از سبدهای میوه می گویم میوه می گویم سبد اما سبد تو دامنت بود و میوه هایت گل های دامنت که خبری در حال شکفتن داشتن..گفتی بازگشتم اما.. اما تو هنوز حرکت نکردی.. بلند نشدی حتی خیز برنداشتی فقط فقط نظاره ام کردی..!! گفتی میدانی این میوه های تازه و پرملات از کدام آسمان رسیده ان؟ گفتی می دانی دستانم چقدر چیده ان؟ چقدر پر شده ام از خوردنشان؟ گفتی آن دورها،یک جایی که پروانه پر نزده است اما آدمی امرور آنجا را دیدکه تا به حال به این زیبایی ندیده است..گفتم  آدمی، زیبایی دیده است که تا به حال ندیده ؟ گفتم می خواهم مرا به آنجای زیبا ببری،دل تو دل ندارم؛باید تند برویم،بدویم؛حتی پرواز کنیم...سرت را تکان دادی و گفتی نمی شود دیگر دیر است من به تو چشم شدم اما تو نگاهت را به من دادی من به تو غبطه خوردم نه برای ترس هایت،غبطه ی  من بابت بیداریت بود..گفتی گوشت را به من بده.. کتابت را با دستهای سرخت باز کردی ورق ورق نگاه کردی دور من قدم شدی با صدای بلند خواندی :

آدمی طوری آفریده شده است که نمی تواند بماند.در او شوری ریخته اند، به او خودآگاهی و بینشی داده ان که می داند قله ایی که باید به دست آورد غیر از چیزی است که امروز در آن قرار دارد همین احساس،حرکت انسان را چه در مراحل عالی روحی اش،چه در جامعه اش و چه در تاریخش؛تامین می کند.ضرورت حرکت از ترکیب ما از فطرت ما از ساخت ما مایه می گیرد و به همین خاطر کسانی که حرکتی ندارن مجبورن با تنوع ها خودشان را مشغول کنن،تنوع طلبی نشان دهنده ی نیازی است که ارضا نشده،مثل گرسنه ای که اگر به او غذا ندهند کثافت ها را هم می خورد وقتی آدمی حرکتی ندارد مجبور است خودش را با شکل های مختلف زندگی فریب دهد تا خیال کند که حرکتی دارد.

 

مهر،بوی معلم زندگی می دهد

یه معلمی داشتم که چهار سال کارشناسیش رو از طریق بسیج گذرونده بود و دو سال ارشدش رو هم ادبیات خونده بود، وقتی فهمیدم گیج شده بودم چطوری آخه خب مگه میشه؟ اصلا با ایشون اوضاعی داشتیم ... نمره میداد کیلویی هزار هزار... بلد بودی یه بیست گنده میذاشت جلو اسمت بلد نبودی یه دونه صفر میذاشت..اون هم چه صفری! مثلا یکی از بچه های کلاس گفتش که مهمون داشتیم و نتونستم درس بخونم بعد خانوم می گفت باشه صفر میذارم منتها موجه!!حالا صفر موجه که می گفت ما از خنده ریسه می رفتیم..آخه صفر چیه که باز موجهش باشه؟؟؟ مثلا معنی حتی یه دونه شعر ادبیات هم بلد نبودن و از روی کتاب کمک درسی  فرط فرط دیکته می کرد و ما تند تند می نوشتیم..جالب تر اینکه کارهای بسیج به ایشون واگذار شده بود و ایشون هم با کمال میل به عهدش گرفته بود.. فعالیت هایی که جزِ فعالیت های بسیج شناخته می شد عبارت بودن از:
حلیم دادن در روزهای محرم،تمیز کردن انباری مدرسه،پول دادن برای آب و برق مدرسه!!! حالا فعالیت بسیجی چی بود این وسط..خدا میدونه.فعالیت بسیجی لااقل یه ته ماندهِ فرهنگی،دینی،سیاسی می داشت... حداقل یه قرار کتابخونی،برگزاری سرود وجشن باشه،تاتر اجرا کنیم ...حالا این وسط یه حلیم تو محرم هم بدیم که چه بهتر نه این که فقط یه حلیم دادیم نمرهِ فعال بسیجی بگیریم..میومد کارت فعال بودن بسیج رو برات صادر می کرد اون هم چه کارتی!!بدون این که خودت بدونی عکست به همراه کارت و مهره فعال بودنت برات دست تکون می دادن..خب چون ایشون حالا با پارتی نیومده بودن اما خداییش شایستگی معلم بودن درس ادبیات رو نداشتن و کلاس سوم انسانی رو سوم حیوانی صدا می زدن خانواده ها مون بسیج شدن و انقد رفتن و اومدن که بالاخره ایشون از سوم دبیرستان به سوم راهنمایی نزول کردن ...

+امیدوارم هرجا هستن موفق باشن.

همین روز ها بود

وقتی بهشون گفتم سال دیگه قرار برم دانشگاه می خواستن سرم داد بزنن،تازه وقتی بهشون گفتم پولی که از اون ارباب بدخلقمون می گیرم مال خودمه و قرار نیست تو جیب کسی غیر از خودم  بره خیلی بهم ریختن، همشون که میومدن خوشه چینی کلِ دستمزدشون واسه خرج مواد باباهه می رفت.. وقتی که فهمیدن بابام باغ داره ولی دارم تو باغ یکی دیگه کارگری می کنم همونجا از بالای درخت پرت شدن پایین، صحنه ی جالبی شده بود

خب دوست داشتم دستم بره توی جیب خودم حتی با اون پول واسه خودم گوشی خریدم.. انقد چسبید.

دسترنج سی روزِ من بود.

آن روز سرد(4)

.

.

صبح خروس خوان است و در حال آماده شدن لقمه ای از مادرم می گیرم و به مدرسه راهی می شوم.

زنگ در را می زنن حتما مشتی روزنامه آورده..علی با دوچرخه اش در را باز می کند..

رعنا را می بینم که از لای در سرک می کشد و بعد از پله ها پایین می آید.

قرار نبود صبح به این زودی خانه مان بیاید،اصلا قرار نبود بیاید.

_ سلام رعنا

جواب سلامم را نمی داد،لام تا کام چیزی نگفت؛شاخه های خشکیده ی درخت را می کند

و توی حلق ماهی ها می ریخت اصلا هم نمی دانست چه کار می کند.

_ چیزی شده...؟ صبح به این زودی.. آفتاب از کدوم طرف در اومده..

دستش را جلوی صورتش گرفت،یک دفعه زد زیر گریه.. اشک هایش سرازیر شد..

علی روی دوچرخه ی درب و داغانش ثابت  ماند. دستش را گرفتم و بردم توی کوچه حرفی نزدم

رعنا شروع کرد به صحبت:

_ اون پسره گلفروش...همون که ازش محمدی  می خریدیم..همون که... سر چهار راه..

گلفروشی سر چهار راه محمدی داشت ..

 سکسکه می زد حرفش را یکی در میان می زد..اشکش را مزه کرد دوباره شروع کرد:

_ یادت میاد ... من از اسفند دیگه ازش ... محمدی نخریدم

هر روز میومد دفتر نشریه .. یه دونه گل با ربان میذاشت لای در دفتر...

یه روز که از دسش عصبانی شدم  گلش رو ور داشتم... زدم تو صورتش.. گفت.. گفت ..

از من خواستگاری کرد منم به خاطر اینکه ردش کنم گفتم بره جبهه.. نمی دونستم بلند میشه میره جبهه

صدای کوبیدن در خانه آمد علی بود که در چند قدمی مان نگاهمان می کرد

رعنا کیفش را برداشت بلند شد که برود علی جلویش را گرفت و محکم به پای رعنا لگد میزد.

هر چه قدر مانع علی شدم زورم بهش نمی رسید رعنا ناخودآگاه هلش داد علی روی آسفالت ها پخش شد

بالای سرش نشستم دستم را توی موهای فرفری اش بردم صورتم را به چشم هاش نزدیک کردم

_ علی یک هویی چت شد؟

بغضش ترکید منتظر بود تا کسی اسمش را بگوید تا بهانه گریه اش جور شود هوا خیلی سرد بود ترسیدم تب کند.

مامان فرزانه صدایم می کند... ساکت بودم، از کارهای علی چیزی حالیَم نمی شد

مامان فرزانه جلویم می نشیند دستم را تکان می دهد

حرف هایش را می شنیدم حتی معنی کلماتشان را که وقتی با علی همزمان گریه می کردن...

مامان فرزانه سراغ علی را گرفت که:

_علی از صبح پیداش نیست مطمئنی با رسول رفتن کفترهای پشت بوم رو ببین...

_ نه مطمئن نیستم

_ پس چرا انقد راحت نشستی

به مامان حق می دادم از هیچِ کارهایمان خبری نداشت. مامان چای می ریخت اما دلم می خواست پایم را بردارم و بروم پشت بام با علی و رسول گرم بگیرم رسول حرف های قلنبه سلنبه زیاد می زند  برعکس علی حرف نمی زند به قول خودش حرف من حرفِ حسابِ.. حیاط امشب گرم شده است تکه های روزنامه وسط حیاط پخش وپلا ان. خبر جدیدی ندارن فردا مدرسه ها تعطیل ان.چای م سرد شده سایه ی روی دیوار توجهم را جلب می کند سایه ی علی بود که روی تخت نشسته بود و داشت کبوتر رسول را نوازش می کرد. علی تا مرا می بیند بلند می شود که پرنده را پرواز دهد جلو رفتم تا سر صحبت را باز کنم سرش پایین بود هنوز اشک هایش را نشسته بود و به سفیدی زده بود.

حوصله ی مرا نداشت خواست برود که دستش را گرفتم و به صورتم چسباندم روی دو زانو نشستم تا خوب نگاهش کنم بازویش را گرفتم تا گرمای تنش را پیدا کنم اما سرد بود .. یخش آب نشده بود ..

_ علی چرا با من مگه غیر از تو،مامان فرزانه با کی نفس می کشم..؟من گفتم بره جبهه اونم بی خبر...؟

_ بابا خودش گفت،تو نمی دونی

_ بابا چی گفتِ؟

_ گفت ازش گل بخر

ـــــــــــــــــ

ادامه ش رو بعدا می نویسم:)