گفته است الکذب ریب فی القلوب

اولاً اینُ میگم که صادق بودن خیلی هم خوب نیست... ضربه می خوری از همه دورُ وَریات. مردم حوصله انتقادُ ندارن، صداقت یه بخشی از نقدِ.

من عینِ آینم تعریف از خود نباشه! اما بلد نیستم دروغ بگم! تعریف از خود نباشه .. آدم رُک گویی ام والا واقعیتش خودمم از خودم بابت این خصلت خسته شدم بدون حاشیه و مقدمات مستقیم میرم سر لُب کلام، طوری که بهم میگن تو که داری نقد می کنی بایدَم جنبه نقد شدن هم داشته باشی، اما ندارم ! 

از طرز سارُق چارقَد بستنُ گرفتنشون نقد می کنم تا طرز نشست و برخاستشون از گره های کور و مشکلاتی که می جنگند باهاشون و باعث میشه به کج مقدم بشند تا لُقمه اضافه ای که باعث اضافه وزنشون میشه، خسته شدم بس که بهم خندیدند که ازت انتظار نداریم بهمون گیر سه پیچ بدی و هی برای اعمال ریزُ درشتِ صحیح و غیر صحیح گوشزدمون بشی. نمیتونم ازتون انتقاد نکنم وقتی اشتباه می کنید مخصوصاً راجع اتفاقاتی که مربوط به منه من نمی تونم حرفِ دلمُ به نقطه زبونم جاری نکنم نمی تونم أدا در بیارم نمی تونم رو راست نباشم.

«-گفته است الکذب ریب فی القلوب

 شایدم هر راست نباید گفت-»

کاش میشد یه دونه سیب خورد و مرد

الانه حس یه لاشه بی روح رو دارم که فقط سنگینی استخون و گوشتو به خودش حس می کنه احساس درش مرده همون یه ذره سوی امید رو هم نداره از کافری که به خدا نزدیکتره دورترم. شب هست سکوت هست خاموشه بی روحه صدای جیغ و خنده میاد همه خنده ها برام مثل نوار ضبط تکراری و بی معناس. روی زمین راه میرم و تا مطلق دور راه میرم اما نه زمان نه مکان تند میگذره چرا خوابم نمیبره؟ چرا تا ابد خوابم نمی بره!

یه روزی، یه شبی یه جوری خفه خون می گیرم که دست هیچ حواسی به صدام نرسه

آدمهای کم حرف

از درزای دیوار صدا میاد از دهن آدم کم حرف نه.

آدمهای کم حرف خیلی بیشتر از آدمهای پر سرو صدا و زبون باز میشکنند و فرو می ریزند.. چون حرف قلبشونو نمی گن. اونا نمی تونند همیشه کلمه ها رو درست أدا کنند و داستان های پر پیمون تعریف کنند و مدام هندونه زیر بغل تعارف کنند خیلی جون بکنند با بله و خیر ختم صحبت اعلان می کنند... اونا تنهایی رو بیشتر دوست دارن نهایتش دو سه تا دوست همیشگی پایه که کمتر از حد معمول حرف بزنند چون گوش هاشون عادت به زیاده گویی نداره. دست دلشون نیست گاهی عرف و عادت گاهی تربیت و تمرین اونا رو کم حرف می کنه... اونا هم انقد عصبی و خوشحال میشن که بقیه میشن.. همونقدر هم دل بزرگی دارند که بقیه ی زبون بازها دارند... فقط نمی تونند ابراز کنند و به کرسی کلام بنشونند..

باور کنید.

سوره ی شادی

پنج سحر شده حدیث شریف کساء می خونم:) با کلی امیدهای جورواجور:| طبق قرار هر روز اینطوریه بعد تموم شدن حدیث دو رکعت نماز هدیه به پنج کنم و دو روز آخر نماز به جبرائیل به عنوان شاهد نزول و دو رکعت هم به صاحب الزمان آقامون هدیه کنم و آخر سری تسبیحات حضرت زهرا،سلام الله علیه.

میخام بدونم میتونم با قسم دادن به این پنج تن بزرگوار و هدیه به روح پر برکتشون و التماس و زاری و نیاز به آرزوی قلبی ام برسم!

ماه قشنگیه از اون دسته ماه هاست که امید و انگیزه هات شدت می گیره و زندگیت رنگ شادی و محبت می گیره:)

+ باغ من سرده 

همه ی گلاش پژمرده دونه دونه

مقابله به مثل

وقتی ناراحت میشم.. واقعا ناراحت میشم، ازبعضی آدمای دوروبرم انتظار ندارم بهم بی حرمتی کنن مخصوصا کسایی که خیلی براشون احترام قائل میشم. دنیای غریبیه.. جواب خوبی، خوبی باید باشه.. جواب بدی هم بدی. تا نخندی نمی خندن بهت، تا اخم نکنی اخم نمی کنند بهت. تا دستشونو نگیری دستت و نمی گیرند، تا محبت نکنی بهت محبت نمی کنند. حتما هم شنیدین تا سلام نکنه سلامش نمی کنم. هر کی سلام کرد جوابشو میدم هر کی احترام گذاشت بهش احترام متقابل میذارم در غیر این صورت مثل خودش رفتار می کنم. همه چی شرطیه حتی خدا هم تا براش بندگی نکنی خدایی نمی کنه برات‌ خدا که اینطوریه چه توقعی از بندش داریم!

همیشه دلم میخاست وقتی بهم میگن «تو» زود گارد انفرادیمو بالا نیارم و رو در روش وایستم اما نمیشه.

کاش لا اقل جواب بدی با بدی نبود.

وقتی یه دونه حرف کوچیک واقعیت تو رو تعریف می کنه

یه سریا که البته کم نیستند، گاهی، که البته بیشتر اوقات یه دونه حرف ریزه میزه نثار آدم می کنند به هر دلیلی که باعث میشه تکون نخوری اولش.. فقط استپ کنی و بی حرکت بمونی از اینکه می فهمه داری ادا در میاری.

من اخلاقم بچگونس، آره تو راست می گی، شماها راست می گید

+ فقط تو نیستی که گفتی همه گفتن:)

میدونید چیه ؟ خیلی سخته هی فیلم بازی کنی که مثلا خیلی حالیته یا خیلی جزو آدم بزرگایی خیلی سخته..

دل یه چیزی داره متفاوت از ابراز

من عصبانی که میشم حواسم نیست چی میگم.. یعنی زبونمو میدم دست خودش نه عقلم... یعنی وقتی حرف میزنم از دلم نیست چه برسه از ته دلم. 

آدمارو دیدی چه خوشگل جلوی نگاهت ازت تعریف می کنند ! دیدی پشت سرت هم تعریف کنند؟؟؟؟ یا ...

من همینم وقتی ازت عصبی ام بهت میگم وقتی ازت تعریف نمی کنم ولی پشت سرت هم تعریف می کنم یعنی همینم که هستم نه بیشتر وقتی ازت خرده می گیرم به دل نگیر

من خیلی رو راستم.. خیلی بیشتر از اونا.

دارم به این فکر می کنم که . . .

دارم به این فکر می کنم که روزهایی بود .. شب هایی بود پر از حرف و حرف.. روزهایی بود بدون کدورت و بد بیاری.. شبای پر ستاره آسمون زمین رو از ذهنم برداشتم.. هوای نم ناک عاشقانه گذشته ها رو.    هوا، هوای حسرت روزهای شعف و شوق کودکی، نوجوانی و حالا جوانی....!!! به سرعت برق و باد روزهایی هم خواهد آمد که دوباره دست غمها و تنهایی ها رو بگیرم و با خودم غرقشون کنم. راستی که چه زود میگذره. انقد تند و بی پروا که اگر ساعتی غصه بر باد رفته ها رو بخوری و هی تلنباری از غصه ها رو جمع کنی و دست روی دست بگذاری و همه اش آه سوزناک بکشی  فرصت دویدن از دستت خارج می شود...و یه هو به خودت بیایی و ببینی داری مرز چهل سالگیت رو هم رد می کنی اما نه برای خوب بودن و رویاهات تلاش کردی و نه برای جنگیدن با حسرت ها. هر چقد حسرت خوردی بس است، بلند باید بشی ... اون هم نه از مدت مقرری که میخاهی معین کنی... از مدتی باید برای رفتن به دنبال آرزوها و نقاط درخشان زندگیت، حرکت کنی که مصمم باشی دیگه هرگز حسرت کارهای نکرده رو نخوری و هرگز،هرگز اشتباه ها رو تکرار نکنی. 

نظریه ی نسبت

خودم شخصا بغل بعضی آدما حس راحتی و آرامش وصف نشدنی دارم، حتی با شنیدن تمام گلایه های اونها. بغل اونها خجالتی و سربه آسمون نیستم.. تند تند نفس نمیزنم..

 با وقار و شکیلا نشست و برخاست می کنم.. راستش اما کنار یه عده از خدا بی خبر اذیت کن، معذبم. قلبم خالی از کلمات و جملات بلند قصار گونه میشه... 

من بغل اونها احساس ارزشمندی دارم حس کوهنوردی که همیشه نوکه کوهه.. اما در کنار بعضی انسان ها، حس ابری رو دارم که همیشه تو خالیه هر چند خودشو اینطور نشون نده. حکایت بعضی هامون همیشه اینطوریه نسبت به بعضی ها خوب و دلسوزیم چون دوسشون داریم، نسبت به بعضی ها بد و نامروتیم چون دوسشون نداریم.. چون ازشون خوشمون نمیاد 

اما داریم با چشامون می بینیم همین هایی که ازشون کینه به دل داریم واسه بعضیا بهترینه بهترینن. همینهایی که مثل خدامون می پرستیمشون با آدمهای گوشه کنارمون منصفانه رفتار نمی کنند. برای همین نظریه نسبت بوجود میاد نسبت به بعضی ها خوبیم و برعکس. نسبت به بعضی هامون خوبند و برعکس...

بیا فرار کنیم از آدمهای« حسود »

بذار روشنت کنم: آره، حسودی خووووبه[نیست] خیلی هم به من میاد.. من به تامِ حقیقت قبول دارم.. به بیشتر حرف زدنُ بیشتر خندیدنُ بیشتر نگاه کردنِ آدمها به خودت!

من حسوُوُدترینِ توأم. به قول قدیمیا «حسود هرگز نیاسود»

اگه حسادتُ از خودت دور نکنی ذره ذره آب میشی، شبیهِ برفِ قُله ها برای چند صباح اون جایی... اما عاقبت تبدیل به یه چیز دیگه میشی. 

 بذار روشنتر کنم من الانهِ عینهو آینه شدم هر کجا بِرَمآ انعکاس واکنش ها رهام نمی کنند. 

فرار کردن

نمیدونم بهش فکر کردین یا نه اما من بهش ایمان دارم، ایمان! بله. فرار کردن از هر چیزی و هر کسی عاقبت خوشی در پی نداره. چون .. از اساس فرار کردن غلطه. وقتی داری از یه حقیقتی.. واقعیتی فرار می کنی و همزمان قراری هم برات نمی مونه، یه جای روزمرگیا پیدات می کنه و بهت هشدار میده.

مثلا خودمو بگم از مسخره شدن فراری ام و تا حالا باهاش مبارزه نکردم و نمیدونم به چه طریق و شیوه ای!!

از بی توجهی فراری ام

از بی دوست بودن..

از نمره ی بد گرفتن حتی

از تایید نشدن

اما یه بار که برای همیشه با ترست مبارزه کنی و فرار نکنی و خودت، خودتو به مأمورهای امنیتی عقلت تحویل بدی برای ابد از ترست رها میشی.

امتحان کن:)

شعار خوبه؟!

شعار خوبه به شرطی که بهش عمل بشه. نویسنده ها رو دیدید؟ بلدن در مورد صمیمیت و عشق و خانواده طومار نوشته چاپ کنن اما دریغ از داشتن خانواده، دریغ از توجه به خانواده. 

حکایت بعضی از ما شده شعار! تازه خودمونم حواسمون نیست که داریم به کجا میریم!! تو جهالت خودمون دست و پا میزنیم که با شعار دادن امتیاز جمع کنیم و برنده میدون باشیم. 

تا کی آخه؟