سودایی ها

ویژگیهای شخصیتی سوداوی مزاج ها

سوداوی مزاج ها اغلب ساکت، منزوی و درونگرا هستند و مایل به تنهایی، گوشه گیرى و گریز از اجتماعند خشک و جدی بوده و کمتر شوخی می کنند. از سر و صدا بیزارند.

سوداوی مزاج ها افرادی دقیق، منظم، دوراندیش و محاسبه گر هستند. اهل قانون و حساب و کتاب بوده و به برنامه ریزی در همه کارها معتقدند. علاقمند به حسابگری و مسائل فنی و برنامه ریزی هستند و به جزئیات توجه بسیار می کنند، که این موضوع برای انجام کارهایی که نیاز به موشکافی و دقت و توجه زیاد دارد، مناسب است و افراد سوداوی در این گونه مشاغل موفقند. مانند ساعت سازی، تعمیر وسایل، نویسندگی، جراحی چشم و مشاغل حساسی که انرژی کمی نیاز دارند. اهل توصیف و تفسیر مسائل بوده و داستان نویسان خوبی هستند. استعداد مفسری و تاریخ نگاری و روزنامه نگاری را دارند. در ادارات و محیطهای کارمندی، غلبه با سوداوی هاست و معمولا یکدیگر را می پایند. بازپرسهای خوبی می شوند و در بین این افراد سیاستمداران زیادی یافت می شود.

افرادی کم احساس و منطقی بوده و زیاد اهل معنویت نیستند. کنجکاو و همه سو نگرند و در تصمیم گیریها همه جوانب را در نظر می گیرند. به اندازه ای ریزبین هستند و در جزئیات غرق می شوند که از کلیات غافل می مانند. علاقه به کارهای ظریف و هنری دارند. میانه رو و محتاط و کمی ترسو بوده و ریسک پذیر نمی باشند. امانت داران خوبی هستند و خیانت نمی کنند.

بی حوصله و کم انرژی بوده و تاب و تحمل آنان کم است. زود خسته می شوند و ظرفیت کمی دارند، به همین دلیل گاه فعال و گاه خاموشند. کمی عجول بوده، زود تصمیم می گیرند و سرعت عملشان بالاست، اما استقامت پایینی دارند. گاه سریع بودن سوداوی ها به خاطر بی حوصلگی شان است که می خواهند کارها را زود به انجام رسانند.

منبع،گوگل

همه چیز از اوج نومیدی ورق می خوره:)

زمان میبره بعضی چیزهارو درک کنیم و به دیگران هم یاد بدیم و بازهم زمان میبره که بتونی هضمش کنی و برای خودت طرح کنی که بله همیشه... همیشه ... معمای دفتر روزگار درست از اون اوج درموندگی طرح میشه. یه کرداری، حرفهایی، آرزویی دیگه اون نو بودن قبلا رو برات نداره از کهنگی به عتیقه تبدیل میشه و حتی این آرزوهه انقد توی روزمرگی دیگران مهمه و حسرت بدست آوردنش رو دارن اما برای تو فقط یه خاطره از آرزوته و اصلا بهش فکر هم نمی کنی و عاقبت همین جایی که هستی و ایستادی و به آرزوهای جدید فکر می کنی و به چیدن همزمان به وقوع پیوستن تک تک شان نگاه می کنی ، آرزوی کهنه ای که نوی بقیه است برات شکوفا میشه و میوه میده.

همیشه... همیشه... نقطه پایان اول راه است.

دلم برای خودم تنگ شده

من یک جایی خواندم که همه ی خودت را خرج کسی نکن، مقداری از خودت را نگه دار برای روزهایی که جز خودت کسی را نداری و نمی توانی داشته باشی. جایی که فقط خودت و خدا با هم تنها می شوی، من همیشهِ خدا تمامِ حالُ روزم را وقف می کردم آن هم نه برای اهلش، برای نا اهلش. طوری خودم را برایشان ورق میزدم که نفسم کم می آورد. آنقدر تمام شدم که ذره ای از خودم برایم باقی نمانده، شنیدی که می گویند خسته شده ام؟ حسی برایم نمانده، طاقتم طاق شده ؟ 

قبل از آنکه حوصله تان ته بکشد و زلالی تان هدر برود آهسته و با درایت خودتان را نصف کنید، نصف دیگرِ خودتان، مالِ خودتان است. حریم خودتان را نگه دارید

انسان بودن که به دین و مذهب نیست

بعد از اینکه پا به این دنیا میذاریم دمِ گوشمون ندای اذان رو زمزمه می کنند تا اسم انسانیت جلوه گر تر بشه، تاحریم خدا رو نگه داریم .. رفته رفته نماز خون می شیم، روزه می گیریم و پا به مسجد میذاریم، تربیت شیعه می شیم. مدام گوشزد می شنویم که مؤمن باشیم. اما همه اش فکر می کنیم شخصی که قرارِ مؤمن تربیت بشه باید نمازشب خوان و ذکر خوان ماهری باشه و پدر و مادرش هلال خور واقعی باشه، بعضی ازمون فکر می کنند که ظاهر آدمها چه بسا شکل حرف زدن و حتی نگاه کردن آدما درون واقعی اونها رو به نمایش میذاره. 

به نظر من انسانیت و شأن هر آدمی به هر میزانی فقط نزد خدا اندازه گیری میشه و هر آدمی ظرفیت وجودی انسان بودن رو داره به شرطی که همه جانبه و ریشه ای تربیت بشه و رشد کنه. 

# همه ما مخلوق خداوندیم، ذات اشرف مخلوقات رشد پذیره.

ما بلد نیستیم

راستشو بخای دلاورم من بلد نیستم قهر کنمُ وقتی هم ادای آدمای قهقرو رو در میارم نمیدونم چطوری بعد از نُه روزُ نصفی بانه جور کنم و راه آشتی رو باهات باز کنم. هی .. امان از بلد نبودن. نکه سخت باشه یا بخاطر خوب بودنُ پر جذبه بودنت باشه که من جلوی رویِ تو به تته پته بیوفتمُ نتونم ازت معذرت خواهی کنما، نه.. ولی خُب مادر آدم که به دخترش اینجور چیزارو یاد نمیده 

ما بلد نیستیم بعضی چیزارو میدونی خب یادمون ندادن که 

.

از یک جایی به بعد اشتیاق رنگ می بازه چون به هدف اصلی زندگیت رسیدی و حالا دیگه انگیزه ای برای بهتر شدن نداری

دوران دوستان

از کودکی تنها بوده ام، تنها. هیچکس مرا بخاطر باورهایم، بخاطر ارزشهایم، بخاطر اعتقاداتم، بخاطر سیرتم، دوست نداشته است. من از کودکی مزه ی هم بازی را نچشیده ام جز با ملیحه که تنها دوو سال با او بودم، اما بخاطر اینکه روستازاده بودم و انصافا ظاهری آراسته نداشتم از سر اجبار و به خواسته مادرش با من بازی می کرد. این را حالا متوجه شده ام. هیچکس مرا درک نمی کند، هیچکس، من حرف های سنگین میزنم شاید حتی حرف هایی که دل را بشکند، اما چرا از من نمی خواهند دلیلش را جویا شوند، چرا انقدر گنگ با من حرف میزنند، چرا حتی یکبار با من حرف نزده اند، چرا حتی یک بار از من نپرسیده اند، چرا؟ چرا؟ من دوران دبستان تنها بوده ام، راهنمایی تنها بوده ام، دبیرستان تنها بوده ام، حتی یک دوست نداشته ام. سال اول دبستان هیچکس مرا دوست نداشت، سال دوم با دختری آشنا شدم که اصلا دوستش نداشته ام فقط از روی تنهایی با او. از مدرسه به مدرسه دیگری انتقالی گرفتم و با دختری آشنا شدم که خیلی دوستش داشتم نامش مینا بود اما رهایم کرد رهایم کرد. سال دوم راهنمایی با همانی که دوم دبستان دوست بودم همکلاسی شدم اما سال بعد او برای همیشه از شهرمان رفت. سال اول دبیرستان دختری با من وارد رابطه شد که بعدها فهمیدم فقط از روی بی کسی با من دوست شده بود، زیرا سال بعد فحش می داد که رهایش کنمو از من تنفر دارد. توی فامیل تنها دختری که همبازی ام بود فهیمه دختر عمه نرگس بود اما نمیدانم چه شد عروس شد و دیگر همبازی ام نبود، من تنها عیدهای نوروز آن هم در حد چند ساعت او را می دیدم و گاه گاهی که به خانه مان می آمد. دختری که همسایه مان باشد نبود اما اگر بود به خاطر آنکه حیا و حجاب داشتم مرا تحویل نمی گرفتند. توی مسجد با مریم آشنا شدم که یک سال از من کوچکتر بود ، همیشه می گفت بهترین دوستش بودم اما فقط دو سه سال با هم آن هم دوران دبستان دوست بودیم و بعد عروس شد و مرا فراموش کرد. من از کودکی دوستی نداشته ام که هرگاه دلم پر می شود از غصه. و دلم می خواهد دردهایم را بگویم اما کسی نیست، کسی که تمام رازهایم را بداند، کسی که نور راهم باشد. همیشه بار تنهایی را به دوش کشیدم، همیشه اضطراب آنکه مبادا بیایند و بی خبر بروند را در دل پروراندم.

ت. 1395/4/18

همیشه دسته کلید وجود داره برای قفل های اینجا

 همیشه آب موجب خاموشی شعله های سوزان نمیشه هرچند که آب تضاد واقعی مسئله آتش محسوب میشه.. چه بسا ریختن یه سطل آب شعله های آتش رو جریحه دارتر کنه، جالبه برام اینکه همیشه راه حل درست، برای یک بن بست که راه حل همون راهه، اما بعضی وقتا راه و طولانی تر می کنه. 

حتی وقتی خود کلید واقعی یه قفل رو می چرخونیم باز نمیشه نه که اشتباه بچرخونی ها، نه.. راهش درست نیست، راه حل درستش الان درست نیست

موقعیت ها مهمه

اینکه کی آب رو بریزی روی آتش

کی شروع کنی 

+مثلا همین خدا وقتی تو هشت سالته بهت کامپیوتر نمیده تجربه نمیده اما وقتی رسیدی به سی سالگی شروع می کنه به برآورده کردن آرزوهایی که حالا باید برآورده بشن انگاری تو هشت سالگی با این که هم آرزوت قشنگ بوده هم درست. اما موعدش حالا شده

بعضی وق ت ا خوبی می کنه اما همزمان که داره خوبی می کنه خودش رو هم قربانی می کنه

شنیدی که گفتن فلانی جونش رو هم برای دوستاش میده؟ شنیدی گفتن فلانی انقد آدم خوب و با معرفتی هست که هر وقت که بخوای در دسترسه، هواتو داره.. همه جوره پایه س، اصلا نه نمیاره، تا حالا اخمشو ندیدیم... اصلا ناراحت نمیشه اگه بشه زوووود می بخشه، اون هرجور که ما خوشیم، خوشه. 

حتما شنیدی. بعضی هامون در عین حال که خوبیم و ادب و مرام داریم و واسه ی همه آدما بخصوص عزیزامون سنگ تموم محبت و خوشی رو میذاریم اما حاضر نیستیم برای خودمون ارزش قائل بشیم حرمتارو حفظ می کنیم، نصیحتای بزرگامون و رو جفت چشامون میذاریم از آمال و آرزوهای شیرینمون میزنیم که یه عده تاییدمون کنن و مبادا یه روزی به خاطر این که  گفتیم بالا چشتون ابروس برند و تنها بذارنمون.. دست رد به سینشون نمی زنیم هر چی که بگن می گیم چشم به خیالمون چقدرم که ما خوبیم

حتی خدا هم این خوبیارو قبول نداره چون جلوی ارادت و گرفته و نمی تونی خود واقعیت باشی. اگه خوبی کردیمو خودمون بودیم اون وقت خدا راضیه

فهم.. دانایی.. شعور...

یه سِری موجودات هستش به اسم خودشیفته، که فکر می کنن فقط اونا هستن که می فهمن، درک و معرفت دارن... خیلی قشنگ و تر وتمیز بلدن حرف بزنن، قانع کنند.. حتی با صحبتای کوبنده و حماسیشون دیگرانُ وادار به تسلیم به نفع خودشون می کنند، طبق تحقیقات بنده این سری از موجودات تنها با این هدف بدنیا اومدن که فقط حرافی کنند و بگن و بگن و بگن که شنونده سراپا گوشِ از همه جا بی خبر حرفای به ظاهر درست و منطقی و صد در صد کاربردیِ اون ها رو بفهمن.. و حتی عمل کنند.. 

باشه اصن شما خووووب، شاهکار.. والا :)

من آتشش زدم..

یک سی دی دهه هشتادی لای منوی سی دی ها که مازیار فلاحی داخل اون فیلم حرف میزد.. اینکه از موقعی که یادش میاد آرزوهاش رو نوشته خط خطی شون کرده .. لای برگه های دفترچه جونیش :| منم نوشتم:دی

همه آرزوهایی که محال بود، غیر محال .. نصفه محال.. پر شد، انقد که دفترچه جونیم نای نفس کشیدن نداشت یادمه یکی از آرزوهای غیر محالم یاد گرفتن و فوق فووول شدن درس ریاضی بود.. کلاس ریاضی که برام زجرآور بود و تصمیم گرفتم تلاش کنم و پایان هر ارزویی صلوات درج می کردم اما انگار اون روز وقتی امتحان ریاضی رو افتضاح شدم مصمم شدم دیگه آرزویی نداشته باشم:)) از مدرسه که رسیدم به محض یادآوری امتحانم دفترچه مو آتیش زدم و زار زار اشک ریختم 

+ باید اعتراف کنم به چند تا از آرزوهایی که ته دفترچه جونیم نوشتم رسیدم..

لیست بعضی آرزوهای دفترچه ام:

_زیبایی

_قبولی دانشگاه

_میز تحریر

_عشق پر شور

_ گوشی لمسی

_ احتمال نود درصد زندگی در جایی که دوست داشتم:)

_ رسیدن به سن18 سالگی:|

_و ....

خانه اول

احتمالا شما هم دورانی که خیلی کوچک بودید و نقلی صدایتان می کردند و حتما یا داداشی دوچرخه زنگ داری داشته یا خودتان داشته اید. یک مدتی بود همش خواب یک خانه میدیدم و توی خواب که وحشتناک ترین خواب های عمرم به حساب می آمد همه اش کوچک بودم و تنها همان خانه ای به کابوسم خودنمایی می کرد که موقع بچگیم زندگی می کردیم. از خاطراتش همین بس که درخت توتی بود باغ های فط و فراوانی بودن. بید و تنور سیمانی و قدیمی دهشتناک و دریچه پشتی حیاط خلوتش با تاریکی خوفش. و یک پشه بند و بع بعِ بزغاله مان. هعی داشتم می گفتم کجا بودم؟ هان .. خواب .. چه خواب هایی مدام کابوس آنم فقط توی همان چار دیواری های دوران بچگی با همان هیبت تنها با تفسیر که همیشه شب و تاریکی به جای خورشید و روشنایی به روح خانه ام می آمد. همین