روی پل دخترکی بی پاست

از درزای دیوار صدا میاد از دهن آدم کم حرف نه.

آدمهای کم حرف خیلی بیشتر از آدمهای پر سرو صدا و زبون باز میشکنند و فرو می ریزند.. چون حرف قلبشونو نمی گن. اونا نمی تونند همیشه کلمه ها رو درست أدا کنند و داستان های پر پیمون تعریف کنند و مدام هندونه زیر بغل تعارف کنند خیلی جون بکنند با بله و خیر ختم صحبت اعلان می کنند... اونا تنهایی رو بیشتر دوست دارن نهایتش دو سه تا دوست همیشگی پایه که کمتر از حد معمول حرف بزنند چون گوش هاشون عادت به زیاده گویی نداره. دست دلشون نیست گاهی عرف و عادت گاهی تربیت و تمرین اونا رو کم حرف می کنه... اونا هم انقد عصبی و خوشحال میشن که بقیه میشن.. همونقدر هم دل بزرگی دارند که بقیه ی زبون بازها دارند... فقط نمی تونند ابراز کنند و به کرسی کلام بنشونند..

باور کنید.