فرار کردن

نمیدونم بهش فکر کردین یا نه اما من بهش ایمان دارم، ایمان! بله. فرار کردن از هر چیزی و هر کسی عاقبت خوشی در پی نداره. چون .. از اساس فرار کردن غلطه. وقتی داری از یه حقیقتی.. واقعیتی فرار می کنی و همزمان قراری هم برات نمی مونه، یه جای روزمرگیا پیدات می کنه و بهت هشدار میده.

مثلا خودمو بگم از مسخره شدن فراری ام و تا حالا باهاش مبارزه نکردم و نمیدونم به چه طریق و شیوه ای!!

از بی توجهی فراری ام

از بی دوست بودن..

از نمره ی بد گرفتن حتی

از تایید نشدن

اما یه بار که برای همیشه با ترست مبارزه کنی و فرار نکنی و خودت، خودتو به مأمورهای امنیتی عقلت تحویل بدی برای ابد از ترست رها میشی.

امتحان کن:)

شعار خوبه؟!

شعار خوبه به شرطی که بهش عمل بشه. نویسنده ها رو دیدید؟ بلدن در مورد صمیمیت و عشق و خانواده طومار نوشته چاپ کنن اما دریغ از داشتن خانواده، دریغ از توجه به خانواده. 

حکایت بعضی از ما شده شعار! تازه خودمونم حواسمون نیست که داریم به کجا میریم!! تو جهالت خودمون دست و پا میزنیم که با شعار دادن امتیاز جمع کنیم و برنده میدون باشیم. 

تا کی آخه؟