انقد دوست دارم یه تحول عظیم بیاد ... یه عالمه خبرای خوب.. جدید.. بکر .. اندازه .. بیاد تو دلم:)
مثلا ... دارم فکر می کنم به این که چی بیاد که خوشحالم کنه! اما من که به همه چی رسیدم پس چی میتونه خوشحالم کنه!؛!!!
من ذهنم آروم و قرار نداره و امواج زندگیم پر تلاطمه ای کاش یه آرامشی وارد قلبم بشه که تا حالا حتی سراغم نیومد. آمین.. آمین.. هزاران باد آمین
ناشکری نمی کنما نه اما شما جای من نیستید یکی از مغز داره ضربه میخوره یکی از قلبش یکی از رفتار خودش یکی از باورای غلطش. اما خوب من به قول همتون ذهنم خرابه افکارم کهنه و منفیه خب چی کار کنم دست خودم نیست من زود رنجم من کودکی نکردم، هم بازی نداشتم... درست و حسابی بغل نشدم همیشه حبس خونه بودم.. شهرمو نگشتم .. کسی رو نداشتم وقتی سردم میشه بغلم کنه.. من تنها بودم وقتی یکی میزد تو دهنم کسی نبود یادم بده برم از حق خودم دفاع کنم ۲۰ و خورده ای سال سن دارم اما حس می کنم هنوزم پنج سالمه و دختر همسایه داره مسخرم می کنه و به لباسای پاره پورم هر هر می خنده ... وقتی چیزایی رو می بینم از محبتای آدما می گرخم حسودیم میشه چون خودم تا حالا اینا رو لمس نکردم
آدمای حسود خطرناکن میدونم اما چی میشه که حسود میشن؟
من دارم تاوان چیو میدم ؟
چرا نمی تونم خودمو بسازم؟
چرا خدا یه راهی نمیذاره جلوم؟
چرا مدام خودمو سرزنش می کنم چرا آخه ؟
