تا حالا شده از یکی که خیلی بهتون نزدیکه و باید همیشه وجودشو بپذیرید چون مجبورید. انزجار داشته باشید؟ یکی که همیشه دست میذاره روی نقطه ضعفاتون و از روی حماقتش شوخی می کنه و در برابرش هیچ انگیزه ای برای صحبت کردن ندارید و باعث شده هر جایی که اون باشه براتون جهنم بشه؟ مدامم بهش فکر کنی هر چقدرم که فرار کنی از فکرش. دوما اصلا ازش خوشت نیاد ؟ بساطیه برای خودش!
چه کار کنم؟
کاش به جای تحمل کردن این زندگی وحشتناک میشد مرد. از اون مردن هایی که برات مهم نیست بعد مرگت کسی هم گریه می کنه یا نه. کاش میشد به جای کشیدن زوری هیبتت روی هستی یه هویی مرگ بیاد خفتت کنه. کاش خودکشی کردن گناه ابدی نبود. کاش می شد مرد ولی دیگه اذیت نشد. کاش
اگه هیچ کاریو تو این دنیا بلد نباشم در عوض تو چیدن کلمات جورواجور کنار همدیگه ٱستادم:/ تنها جایی که آرومم می کنه یه جای نسبتا تاریکه که بتونم بنویسم از همه چیز و همه حروفی که آزرده ام کردن .. حتی وقتی انقد خوشحالم نمی تونم با زبونی که تو دهنمه به همه ابراز خوشحالی کنم هم. من تو نوشتن اتفاقات تاریخی و احساسی فوق ماهرم تو وصف کردن احوالاتم اما همینایی که دارم مینویسم رو نمیتونم بیان کنم . خوب یادمه از همون بچگیام که یاد گرفتم انشا بنویسم دفترچه خاطراتی بهم زدمو و دیگه لام تا کام از احوالاتم و راست و دروغ و شیطنتام به احدی حرفی نزدم! دیگه رفته رفته صدامو فراموش کردم.. همه عالم و آدم به به می کردن که چقدر بچه سربه راه و مؤدبی ام. کم کم حرفی برای گفتن به نزدیکام پیدا نکردم و حتی حرف زدن باهاشون برام سخت و طاقت فرسا شد، هیچ لذتی با هم صحبتی دفترم پیدا نمی کردم. دیگه اگه روزی یه خط نمی نوشتم روزم شب نمی شد. اما با همه این ها حرف زدن و یاد نگرفتم و فقط عین مونگلا لبخند میزنم
همیشه باید بنویسی تا آروم شی، تا کسی قبل از تموم کردن حرفات قضاوتت نکنه تا ایطوری آروم شی...
تنهایی شاخ و دم نداره.. همین که بدونی کسی منتظرت نیست تا باهاش شام بخوری و وقتی برای مدتها پیدات نیست دلتنگت نشه و بهت زنگ نزنه. تنهایی ها تعریف پیچیده ای ندارن. تنهایی مثه اون تیکه پلکه که تازگیا به اون تیک مبتلا شدی اذیتت می کنه اما رهات نمی کنه و باهاش کنار اومدی.
