بعد از اینکه پا به این دنیا میذاریم دمِ گوشمون ندای اذان رو زمزمه می کنند تا اسم انسانیت جلوه گر تر بشه، تاحریم خدا رو نگه داریم .. رفته رفته نماز خون می شیم، روزه می گیریم و پا به مسجد میذاریم، تربیت شیعه می شیم. مدام گوشزد می شنویم که مؤمن باشیم. اما همه اش فکر می کنیم شخصی که قرارِ مؤمن تربیت بشه باید نمازشب خوان و ذکر خوان ماهری باشه و پدر و مادرش هلال خور واقعی باشه، بعضی ازمون فکر می کنند که ظاهر آدمها چه بسا شکل حرف زدن و حتی نگاه کردن آدما درون واقعی اونها رو به نمایش میذاره.
به نظر من انسانیت و شأن هر آدمی به هر میزانی فقط نزد خدا اندازه گیری میشه و هر آدمی ظرفیت وجودی انسان بودن رو داره به شرطی که همه جانبه و ریشه ای تربیت بشه و رشد کنه.
# همه ما مخلوق خداوندیم، ذات اشرف مخلوقات رشد پذیره.
