بیاید یه کار{جدید} انجام بدیم. مثلا عصبانی بشیم و داد بزنیم، شده خودزنی کنیم... یا حتی بد دهنی کنیم و الکی ادای آدمای همیشه مؤدبُ متین رو در نیاریم. خودِ خودمون باشیم، حالا نه اینکه همیشه عصبانیتمونُ بروز بدیم که آره مثلا میخام خودم باشم،نه ولی لزومی نداره همیشه و هر جایی سکوت کنیم که کسی دلش نشکنه یا حرمتارو حفظ کنیم . بعضی وقتا تا یه چیزی از بین نره و نشکنه بعدی به وجود نمیاد. نه هرشکستنی درسته و نه هر عصبانیتی و داد زدنی.
من الانه مختارم وقتی کسی بِم {بد دهنی} می کنه منم همین کارو بکنم اما این عصبانیته درست نیس، ولی میتونم به جایِ این طرز عملکردم با تمام قوا و عصبانیتم دندون قریچه برم و رنگ رُخسارم سرخ بشه و تند تند نفس بزنمُ و نگاهِ پُر انزجارمُ بهش بدوزم و لبخند تمسخرامیزی تحویلش بدم و بگم جواب ابلهان خاموشی ست و از صحبت کردن با آدم جاهل بیزارم
یاتو اشتباه می کنی یا من. ولی اگه هر دوی ما سکوت کنیم که مثلا نشون بدیم چقدر مؤدبیم فقط سر خودمونُ شیره مالوندیم.
